Η Σιγκαπούρη ποτέ δεν είχε τραβήξει την προσοχή μου σαν ταξιδιωτικός προορισμός, ασφαλής, μοντέρνα, αποστειρωμένη και πιθανώς βαρετή για τους φίλους της περιπέτειας, μέχρι που μου δόθηκε η ευκαιρία καθώς από επέστρεφα από Yangon να αλλάξω το εισιτήριό μου και να επισκεφτώ για λίγες μέρες την πόλη (νησί και χώρα συνάμα). Ναι το ομολογώ, αν δεν ήμουν στην περιοχή δεν θα ξεκινούσα ποτέ από την Αθήνα 11 ώρες πτήση μόνο για τη Σιγκαπούρη, αλλά μετά και από μια δεύτερη επίσκεψη μου το 2009 (καθ΄οδόν για τη Μαλαισία) θα έλεγα ότι είναι πραγματικά κρίμα να την αγνοήσετε αν βρεθείτε στη περιοχή. Η πόλη δεν έχει τίποτα κοινό με άλλες μεγαλουπόλεις της Ν.Α. Ασίας όπως η Μπανγκόκ ή η Τζακάρτα. Τα πάντα λειτουργούν με ..γερμανικό τρόπο, οι υποδομές, πεζόδρομοι, πάρκα, μετρό και το αίσθημα ευθύνης των πολιτών προς το κοινωνικό σύνολο θα σας μεταφέρουν τουλάχιστον ένα αιώνα μπροστά. Η καθαριότητα είναι παροιμιώδης, τα εμπορικά κέντρα είναι πολυτελέστατα, τα εστιατόρια είναι από τα καλύτερα της Ασίας, ενώ σε απόσταση μόλις μερικών σταθμών του μετρό μεταξύ τους μπορείτε να πάρετε γεύση ινδικού, κινέζικου ή μαλαισιανού πολιτισμού.
